[Nettime-nl] Nederlands Lente en Dagopbrengst

[Josephine Bosma <jesis@xs4all.nl>]

Op dit moment volg ik met interesse de blog Dagopbrengst van Jouke  
Kleerebezem
http://joukekleerebezem.com/kunstverdientbeter/dagopbrengst/
Voor mensen als Kees, die zich afvragen of men in de kunst allemaal  
maar wat verdwaast rondfladdert, is dit misschien ook leuk leesvoer.  
Er is ook meer bij Metropolis M te vinden, btw.
Van: http://www.metropolism.com/opinion/nederlandse-lente/

Nederlandse Lente

Niks doen is geen optie. Er moet op korte termijn een omslag  
bewerkstelligd worden. Jorinde Seijdel reageert op de actieplannen  
tegen de culturele kaalslag.
Sinds 10 juni heerst er echte ontzetting in de culturele gemeenschap.  
Eindelijk is ten volle doorgedrongen dat er werkelijk iets  
onherroepelijks staat te gebeuren, dat van directe invloed zal zijn  
op ons dagelijks leven. Op weg naar 27 juni staan we elke dag op met  
het gevoel dat er iets op handen is. De wereld lijkt nu al veranderd.  
Maar naarmate de dag vordert stuiten we op de onverschilligheid van  
het overgrote deel van de rest van Nederland, die onbewogen verder  
gaat en hoogstens verveeld zijn schouders ophaalt. Hier kunnen we  
beter niet te verontwaardigd over zijn, gezien het feit dat de  
meesten van ons zelf ook niet bepaald actief op de bres springen voor  
de ‘issues’ van andere groepen – kunstprojecten en debatjes over  
activisme hebben nu eenmaal hun tekortkomingen.
Nu het cruciaal is om in groten getale te demonstreren, wreekt het  
gebrek aan daadwerkelijke onderlinge compassie en aan een gedeeld  
gevoel van verantwoordelijkheid zich. Het is zeer de vraag of het  
maandag in Den Haag lukt om het plan van Halbe Zijlstra een halt toe  
te roepen. Al slepen we zelf onze moeder, broer, zus of buurman aan  
hun haren mee, zoals Jeremiah Day in een recente oproep bepleit, we  
kunnen hoogstens hopen dat ons minder bekende anderen ook komen en de  
gelegenheid aangrijpen om hun eigen onvrede over de regering ten toon  
te spreiden. De opkomst moet zo massaal zijn dat het kabinet op haar  
grondvesten wankelt en niet meer wegkomt met laatdunkendheid en  
ongenaakbaarheid.
Deze regering toont zich tot op heden immers bijna onaantastbaar en  
heeft nog geen krimp gegeven, ondanks dat alle mensen die het kunnen  
weten en er meer of minder toe doen, van verschillende politieke  
gezindheid en met uiteenlopende professionele belangen en expertises,  
van rechtse mecenas tot activistisch kunstenaar, gevraagd en  
ongevraagd in alle toonaarden duizend maal betoogd en beredeneerd  
hebben dat en waarom dit cultuurplan niet deugt. Zelfs degenen die  
voor forse bezuinigingen zijn, zijn tegen dit plan. In de hoorzitting  
van de Tweede Kamer op 20 juni werd alles door de opgeroepen  
deskundigen nog eens haarscherp samengevat en benoemd.
‘So what’? Wat behelzen de publieke protesten waarin we ons nu  
koortsachtig verliezen eigenlijk, in politieke zin? Kunnen ze  
verandering teweeg brengen of zijn het slechts ludieke spasmes en  
krachteloze uitingen van een uitgehold democratisch systeem, die  
eerder sociale vooroordelen over kunst bevestigen, dan dat ze serieus  
worden genomen als vormen van verzet?
Waar velen op deze gespannen dagen tegen wil en dank van doordrongen  
raken, is het besef dat onze politieke participatie een vormenspel is  
zonder echte consequentie. We stuiten op de grenzen van de  
representatieve democratie, waarbij de burger feitelijk alleen bij  
verkiezingen zijn stem echt kan laten gelden. Politiek en  
gemeenschappelijk handelen en processen van openbaar debat worden  
gefrustreerd in een neoliberale ruimte die niet werkelijk publiek  
meer is. Hier komt bij dat we ons in de Nederlandse kunst en cultuur  
aandoenlijke amateurs tonen in het organiseren van verzet en het  
mobiliseren van de menigte. Echt activisme maakt nauwelijks deel uit  
van onze kunstscene, al doen we soms alsof.
Waar we het over eens zijn: niks doen is geen optie en er moet op  
korte termijn een omslag bewerkstelligd worden. Dat lijkt alleen  
mogelijk vanuit een oprechte en demonstratieve solidariteit met  
andere gebieden en sociale groepen – alleen dan kunnen we die ook  
terugverwachten. Het tegenhouden van één cultuurplan mag niet alleen  
de inzet zijn; het gaat uiteindelijk om het bevragen van de  
institutionele set-up van de democratie en dus van het kille bewind  
dat ons land bestuurd. Dit kan alleen vanuit een meer radicale en  
minder onschuldige attitude. Niet dat we direct met The Anarchist  
Cookbook aan de slag moeten, of contact moeten zoeken met deskundigen  
van Otpor! of CANVAS (hoewel?), maar misschien moeten we wel bepaalde  
vormen van geweldloos verzet en burgerlijke ongehoorzaamheid gaan  
overwegen. Er hangt op dat gebied al iets in de lucht, want het is  
vast niet voor niks dat de denkbeelden en geschriften van figuren als  
Gene Sharp (Waging Nonviolent Struggle: 20th Century Practice and  
21st Century Potential, 2005) en Stéphane Hessel (Indignez vous!,  
2010) in Amsterdamse culturele instellingen tegen het licht worden  
gehouden. Het is zeker wel tijd voor een Nederlandse Lente, misschien  
kan die aanvangen in de herfst, op de derde dinsdag in september.
Jorinde Seijdel is hoofdredacteur van Open. Cahier over kunst en het  
publieke domein (SKOR)
______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).